Solo, als duo, trio en ga maar verder… proberen muzikanten telkens met behulp van zang en/of muziek hun gevoelens en verhalen met hun publiek te delen. Vanavond deden gitarist LON ELDRIDGE en blues harpist STEVEN TROCH dit als roots duo in de Living Room van Rootstime in Halen. Ze stonden al samen in de studio voor hun 2018-album, ‘Cool Iron’, dat we hier bespraken.  Het was voor vele in blues & roots-geïnteresseerden een gegeerd optreden dat snel een full house opleverde. Het werd een show met twee snorren, die wellicht niemand wou missen!

LON ELDRIDGE is een gitarist uit Chattanooga in Tennessee, een staat in het zuidoosten van de VS. Lon begon gitaar te spelen toen hij 13 was, wat snel een passie en een obsessie werd. Zijn muziek is een unieke blend van traditionele vooroorlogse blues, ragtime en swing. De speelstijl van Lon is er een van ingewikkeld fingerstyle gitaarwerk, die telkens de geest van MS John Hurt, Robert Johnson, Blind Blake en talloze andere muzikale meesters oproept. Daarnaast is zijn kalme en koele présence -waardoor het lijkt of hij in een gemakkelijke stoel in je woonkamer zit- zijn handelsmerk. Lon is een fervent verzamelaar van 78-toeren platen en besteedt het grootste deel van zijn vrije tijd luisterend naar muziek die komt uit een Victrola-hoorn, die de meesten doet terug denken aan de iconische Edison grammofoon.

STEVEN TROCH, Mechelaar, mondharmonicaspeler en al jaren Hohner-fanaat bevestigt dat het in België blijkbaar op de een of andere manier helpt,  als je Steven heet en als je bij de topharpisten wil behoren. Met zijn ex-band Fried Bourbon bracht hij van 2003 t.m. 2012 vier studio albums uit. Het laatste ‘Gravy Train’ (2012, Naked Productions) nam hij opnam met gitarist Tim Ielegems, bassist Chris Forget & drummer Stefan Decoene. Het werd door het Britse “World of Harmonica” verkozen tot 3de beste mondharmonicaplaat van het jaar. Solo debuteerde hij met ‘Nice ‘N’ Greasy’ (2016) en in 2022 verscheen zijn 3de studio album, ‘The Call’. In 2018 bracht hij met de Steven Troch Band ‘Rhymes for Mellow Minds’ uit. Steven treedt ook vaak buiten de landsgrenzen op en begeleide verschillende (inter)nationale artiesten als John Primer, James Harman, Gene Taylor, Bill Sheffield, The Slackers, Tim Lothar, Roland Van Campenhout, wijlen Tiny Legs Tim en de Finse Idol-finaliste Ina Forsman, om er enkelen te noemen. Steven Troch is “onze” Jack of all trades, een muzikaal factotum (Jan Doetal, manusje-van-alles) die, zoals die andere Steven DB, altijd en overal een fantastische harmonica grooves over ons heen blaast.

Op het kleine podium stonden naast de twee stoelen ook twee elektrische gitaren (een blauwe Epiphone en een zilverkleurige geleende resonator) klaar. De mondharmonica’s van Steven lagen binnen handbereik en het publiek was er na de inleiding klaar voor. Twee golven van traditionele pre-war blues, ragtime en swing zouden er gepland door de Living Room gaan. Van het duo -en dat werd al snel duidelijk- is Lon de verteller, die met de nodige humor en uitgedost in kleurig hemd met opvallende exotische hanger, hoed, gekrulde snor én met de gitaar op de knieën, de eerste set netjes afgemeten opende met het veelzeggende “Country Gentleman”. Het is een nummer uit een ander duo-album, ‘Play dat thang’ (2013) dat Lon met Ed Huey opnam. Uit hun eigen duo album volgt dan “You Can’t Get That Stuff No More”, een nummer dat we kennen Tampa Red en waarin Steven in de refreinen meezingt. Daarna is het aan de aanwezigen om mee te zingen op “She Knows How to Stretch It”. Het is een nummer uit de vorige eeuw (uit de jaren veertig), dat toen opviel door het bijzondere fingerpicken van zanger en blues gitarist Pink Anderson (1900-1974). Anderson werkte toen samen met ene “Dr.” Kerr, een kwakzalver die een middeltje probeerde te verkopen waaraan hij “genezende” werking toeschreef.

“Chattanooga Blues” is een hulde aan én in wandeling doorheen de levendige stad waarin Lon opgroeide. Hij nam ons mee naar Ninth Street, waar beroemde jazz, blues en soul artiesten zoals Louis Armstrong, Ella Fitzgerald, Duke Ellington, James Brown, Jimi Hendrix e.a. speelden in het Memorial Auditorium voor een overwegend blank publiek. Naar het Bessie Smith Cultural Centre en naar de bruisende Martin Luther King Jr. Boulevard met ambachtelijke brouwerijen, bars en restaurants. En, genesteld aan de voet van Lookout Mountain, naar St. Elmo Avenue waar het White Elephant Saloon restaureert. Een (eerdere) uitspraak van Eldridge is, “een song moet vier elementen bevatten om een blues song te zijn: “romance, finance, transpiration &  intoxication (dronkenschap)…”. Van de schoonheid van een Linux Amberol-muziekspeler voor desktopcomputers raken sommigen opgewonden, maar dat geldt m.i. ook voor zijn “Blue Amberol Blues”. “I’m Gonna Sing” werd al de volgende singalong en “Oh Daddy Blues”, de set afsluiter, was niet het populaire Bessie Smith-nummer, maar een song over een begerige daddy…

Met nummers over een kop koffie begon daarna de tweede set met “I Need a Little Sugar In My Bowl” van Bessie Smith en Lightnin’ Hopkins’ ”Coffee Blues”. Niet alleen Bessie Smith, die Lon al meerdere keren noemde, maar nog méér helden uit het verleden kregen een passend eerbetoon. In noem hier Bo Carter en zijn “I’m an Old Bumble Bee” (1931), Ethel Waters en haar “My Handy Man” (1928), “Jesus Make Up My Dying Bed” (1927) van Blind Willie Johnson en “Wished I Was in Heaven Sitting Down”, dat we kennen van  R.L. Burnside’s 2000-album. Uiteraard mocht Robert Johnson hier niet ontbreken. Zijn “Traveling Riverside Blues” - in 1989 opgenomen door Led Zeppelin- en “Kind Hearted Woman Blues” stonden op de setlist. Heel veel humor zat er in “He Loves the Victrola”. Je moet dan wel weten dat de “he” waarover het hier gaat een aap is, die van een platenspeler -die met de grote hoorn- houdt. Met “Ragtime Monkey” eindigde de reguliere set. Als encores volgden nog het gekende Pat Ballard / The Chordettes-nummer uit 1954, “Mr. Sandman” én een instrumentaal nummer, “Sunday Morning Waltz”. Steven schreef het op een zondagmorgen toen hij wakker werd. Het lijkt alsof hij ons al blazend op zijn chromatische mondharmonica meenam naar “la Bulte” van Montmartre, voor een ochtendwandeling en een koffie, terwijl een accordeon een musette speelde…

“LON ELDRIDGE & STEVEN TROCH bewezen in de Living Room van Rootstime dat “LESS is MORE” soms ook voor een optreden geldt…”

Eric Schuurmans

Setlist: Country Gentleman – You Can’t Get That Stuff No More* (Tampa Red) - She Knows How to Stretch It (Pink Anderson) – Leavin’ My Blues with You – Chattanooga Blues – Lonely No More – Blue Amberol Blues – I’m Gonna Sing – When He Calls My Name - Oh Daddy Blues* /  Need a Little Sugar In My Bowl (Bessie Smith) – Coffee Blues (Lightnin’ Hopkins) – Kind Hearted Woman Blues (Robert Johnson) – I’m an Old Bumble Bee (Bo Carter) – Traveling Riverside Blues* (Robert Johnson) – Wished I Was In Heaven Sitting Down* (xx) - Jesus Make Up My Dying Bed (Willie Johnson) – Handyman Blues (James P. Johnson > Ethel Waters) – Ragtime Monkey - He Loves the Victrola / encores: Mr. Sandman (Pat Ballard) – Sunday Morning Waltz / (uit *’Cool Iron’, 2018)